Teoria ewolucji darwina
Jako typ ludu pasterskiego tej dzielnicy, służyć mogą Masajowie, zamieszkujący płaskie wyniosłości dokoła gór Kemy i Kilimandżaro. Koczowniczy tryb życia, właściwy pasterzom stepowym, jest tam niemożliwy: wygony bydła polegają na tym, że, jak w naszych Karpatach i w ogóle wszędzie w górach, Masajowie pędzą je w pewnych porach roku w góry, winnych spędzają na dół, lecz zawsze na nieznacznej przestrzeni. Powstają w ten sposób dwa posterunki pasterskie. Jeden, osiadły, w obrębie stacji pory chłodnej, tam przebywają rodzice z małą dziatwą. Drugi w górach, letni, składa się z młodzieży płci obojga, pozostawionej samej sobie. Rodzina jest przez znaczną część roku jakby rozpołowioną, nić łączności pomiędzy rodzicami a dziećmi zerwaną. Produkty mleczne są odsyłane do domu gospodyni, która wolna od wszelkiej pracy, może nabierać tuszy, dowodu „dobrego pochodzenia”. Lecz ponieważ pomór dziesiątkuje bydło, a przyroda poskąpiła innych darów, więc Masajowie, tak samo jak górale szkoccy i szwajcarscy, muszą systematycznie uprawiać rozbój, czyli chodzić na Beutuzugi. Obok dwóch powyżej wymienionych posterunków pojawia się za tym trzeci – obóz, do szczętu niszczący rodzinę, już podkopaną przez organizację pasterstwa. Malec, po skończeniu lat czternastu, opuszcza dom rodzicielski i namiot pasterski, otrzymuje od ojca niewielką trzodę na swe potrzeby i udaje się do obozu wojackiego.