Historyczno-rozwojowe powstawanie gatunków może z doboru naturalnego wynikać tylko wtedy, gdy cechy, pożyteczne i pomyślne w walce o byt nie tylko jednostce trwanie zapewniają, lecz przechodzą i na jej potomstwo. Z przystosowaniem indywidualnym musi iść w parze i przystosowanie rozwijającego się gatunku, aby owe trwałe korzystne cechy zyskały siłę twórczą. Tym przystosowaniem rodowym jest dziedziczność. Teoria dziedziczności zyskała w nauce rozwoju organicznego stanowisko centralne, od czasu, gdy zasady Darwina pogłębiono w poszczególnych fizjologicznych zagadnieniach. Spór o teorię powstawania gatunków przeszedł poniekąd w spór o teorię dziedziczności. Nie tylko ogólno-biologiczny interes, lecz i zagadka rozwoju ludzkiego i zastosowanie zasad Darwina do praktycznej polityki społecznej domagają się bliższego poznania przyczyn i praw dziedziczności.
Przyczyna różniczkowania, zmienność organicznych istot jest ostatnim źródłem, w którym wszelki rozwój bierze początek. Odrębność od rodzicielskiego organizmu i przekazywanie pojawiających się cech odrębnych potomstwu, a zatem zmienność i dziedziczność są to zagadnienia podstawowe ścisłego pojmowania naturalnej historii rozwoju.