Homologi
Strefa wielbłąda obejmuje najjałowsze dzielnice rozpatrywanego terytorium, suche a znojne, ojczyznę Tuaregów. Obfitość drobnego pyłu w powietrzu zmusza człowieka do noszenia zasłony na twarzy. Miejscami tylko znajdują się oazy, porosłe gajami daktylowymi, wegetacja poza ich obrębem jest rzadka i uboga. Trzody składają się z jucznych wielbłądów i dromaderów, dostarczających mleka. Dromader zastępuje konia, tj. umożliwia dozór trzód, najazdy i podróże: w Saharze zachodniej, najjałowszej, może on robić dziennie po 300 kilometrów. Rozmiary gromady społecznej są mniejsze niż w poprzedniej strefie, największe źródła wody nie mogą ugasić pragnienia więcej niż 200 wielbłądów, napięcie koczownictwa musi być znaczniejsze. Wielbłądziarz zarobkuje jako przewodnik i łupieżca karawan, trzody zaś pozostawia pod opieką kobiet i niewolników. Kobiety, wolne od zajęć, oddają się muzyce i sztuce i w ogóle rozporządzają znaczną swobodą. Nadmiar ludności strefy wielbłądziej odpływa na południe i w kierunku wielkich oaz, jako czynny, organizujący pierwiastek społeczny. Większość państw Sudanu środkowego zawdzięcza swoje początki takim wychodźcom, a sułtani tamtejsi zachowali zwyczaj dziadowski pokrywania twarzy zasłoną.