Zwykły śmiertelnik wyobraża sobie zawsze, że rzeczy rozwijają się jako przedmioty naturalne; według pojęć Hegla jednak nie rozwijają się rzeczy, lecz pojęcia rzeczy, w które ideowo wnikają rzeczy same. Hegel nie zna rzeczywistego rozwoju przyrody w czasie i przestrzeni, lecz tylko ideowy, a raczej dla niego rozwój rzeczywisty istnieje tylko jako rozwój ideowy. Najlepiej rozumiemy ten absolutny idealizm, gdy zaznajomimy się ze sposobami, jakimi Hegel zwalczał rzeczywisty przyrodzony rozwój istot żyjących; „Naturę musimy uważać jako system stopni, z których każdy następny z poprzedniego nieodzownie wynika i jest najbliższą prawdą tego, z którego początek wywodzi, nie w ten sposób jednak, by istotnie jeden z drugiego naturalnie się rodził., lecz w wewnętrznej idei stanowiącej istotę przyrody. Metamorfoza dotyczę tylko pojęcia, gdyż tylko jego odmiany są rozwojem. Pojęcie jest w przyrodzie częścią tylko wewnętrznym, częścią istnieje jako żyjąca istota; rzeczywista metamorfoza może się więc tylko do tej ostatniej ograniczać. Jest to niedokładne wyobrażenie dawniejszej i nowszej filozofii natury, że doskonalenie się pewnego kształtu przyrody i pewnej sfery oraz przechodzenie w kształt lub sferę wyższą uważa jako rzeczywistą, zewnętrzną produkcję, którą jednak, usiłując uczynić ją zrozumialszą, cofa w mroki przeszłości.