Zewnętrzną właściwością przyrody jest rozgraniczenie różnic i odmian i przedstawianie ich jako istnienia drugorzędne; dialektyczne pojęcie, które przeprowadza stopniowania, jest ich treścią wewnętrzną. Umysł rozważny musi się wystrzegać takich mglistych i w gruncie rzeczy zmysłowych wyobrażeń, jak mianowicie tak zwane pochodzenie np. roślin lub zwierząt i wody, lub pochodzenie wyżej rozwiniętych organizmów zwierzęcych od niższych”. [&hellip
Stanowisko Marksa i Engelsa względem Darwinizmu cz. 4
Zwykły śmiertelnik wyobraża sobie zawsze, że rzeczy rozwijają się jako przedmioty naturalne; według pojęć Hegla jednak nie rozwijają się rzeczy, lecz pojęcia rzeczy, w które ideowo wnikają rzeczy same. Hegel nie zna rzeczywistego rozwoju przyrody w czasie i przestrzeni, lecz tylko ideowy, a raczej dla niego rozwój rzeczywisty istnieje tylko jako rozwój ideowy. Najlepiej rozumiemy [&hellip
Stanowisko Marksa i Engelsa względem Darwinizmu cz. 3
Powierzchowni przeciwnicy demokracji społecznej ze świata przyrodników nigdy nie dotykali ani jednym słowem tego zasadniczego związku między teoriami Marksa i Darwina, a tern mniej nie poddali go głębszej rozwadze. Ażeby zrozumieć istotę historycznego materializmu, tego znakomitego przyrodniczego poglądu na dzieje społeczeństw, należy koniecznie treściwie wyłożyć pojęcie rozwoju, z jakiem się w filozofii Hegla i późniejszej [&hellip
Stanowisko Marksa i Engelsa względem Darwinizmu cz. 2
Rozwój w pojęciu metafizycznym oznaczał objawianie się absolutnej duchowej istoty w odosobnionych zjawiskach przyrody, historii i ludzkości. Marks i Engels sprowadzili tę metafizyczną naukę rozwoju do jej realnego źródła w ludzkości i dziejach i doszli tym sposobem do naturalnej historii rozwoju ludzkiego społeczeństwa, w której stosunki ekonomiczne stanowiły podstawę całej umysłowej cywilizacji. Dla tego to [&hellip
Stanowisko Marksa i Engelsa względem Darwinizmu cz. 1
Jeżeli śledzić będziemy historyczne źródła naukowych pojęć współczesnej demokracji społecznej, dojdziemy, że ich punktem wyjścia była niemiecka filozofia klasyczna, mianowicie system Hegla i Feuerbacha, nauki angielskich i francuskich komunistów, mianowicie Saint-Simona. Fourriera, Owen’a, a wreszcie angielska ekonomia polityczna, stworzona przez Smitha i Ricarda. Dopiero po r. 1847, gdy przewodnie myśli współczesnej demokracji społecznej wyrażone zostały [&hellip